Saturday, March 31, 2007

Dian: "Mushroom"


Malungkot akong sumama sa blow-out ni Errol sa probinsiya. Nagkakalabuan kasi kami ng boyfriend ko.

“Wag kang mag-alala Kuya. Me ireregalo ako sa yo. Tara, daanan natin,” nakangising yaya ng mokong.

Ipinakilala niya sa akin si Dian, classmate nya noong high school. Medyo balingkinitan ang katawan, di-katangkaran, maganda ang ngiti at higit sa lahat, feeling pogi. Me confidence!

Kinabukasan pa ang handaan kaya nagpunta muna kami sa beach. Inuman galore at siyempre pa, videoke festival.

Masaya ang takbo ng pagtitipon. At dahil summer, isa-isang naghuhubaran ng damit ang mga kelots. Si Dian? Hmm. Mukhang masarap. Impis ang hinihimas-himas na tiyan. At tumitingin sa akin na nakakaloko. Tinabihan ko nga.

Dala na rin ng nainom, medyo naging maharot ang bayan. At sino pa ba naman ang haharutin ko kundi ang katabi ko? Konting yakap dito, hilig doon, himas doon... the works! Ang maganda, okay lang lahat ke Dian.

Maghahatinggabi na ng umuwi kami kina Errol. Nagkakagulo pa ang mga tao sa pagluluto at iba pang paghahanda.

Tinawag ako ni Errol. “Kuya, doon na lang kayo ni Dian sa kwarto ko. Mamaya na lang ako susunod. Tutulong muna ako dito sa labas.”

Napangiti ako. Ang galing talaga ng aking resident bugaw.

Wala akong nakitang pagtutol ke Dian sa sinambit ni Errol. Pagpasok namin sa kwarto, nahiga na kaagad siya.

Tumabi ako sa kanya. Nakiramdamdam.

Dedma. Kunyari tulog.

Konting panahon lang ang nakayanan kong palipasin. Niyakap ko siya.

Wala pa ring reaksyon. Ibig sabihin, pumapayag.

Ayokong magbago pa ang kanyang isip kaya dumapo na kaagad ang palad ko sa kanyang etits. Sinundan ng mga daliri ko ang hugis nito bago ko tuluyang ipasok ang mga ito sa loob ng kanyang briefs.


Sinimulan ko ng hubarin ang kanyang shorts nang bumulong siya. “ I-lock mo ang pinto“.

Tayo agad ako.

“Shit! Walang lock!” Mapupurnada pa yata ang gabi ko.

"Sige, ako na bahala“, cool niyang sabi.

Bumalikwas siya, inilagay ang unan sa paanan ng kama at hinawakan ng isang kamay niya ang pinto.

"Ayos a. Mainit din tong mamang to", bulong ko sa sarili.

Nakahain na ang lahat kaya ako na lang ang hinihintay. Lumuhod na ko sa tabi niya. Sinimulan ko siyang halikan sa tenga... sa leeg... sa dibdib... sa impis na tiyan.

"Syet, masarap siya!"

Shorts lang muna ang tinanggal ko. Habang naka briefs, kinagat-kagat ko ang umbok sa loob nito. Matigas. Talagang Matigas!

Maingay pa sa labas kaya natakot akong bigla na lang me pumasok. Kailangan kong magmadali.

Binaba ko ang kanyang huling saplot, at umigkas ang kanyang ari. Iba talaga pag bata pa. Parang bato pag tumigas.

Isinubo ko na agad ang kabuuan nito at mabilis na tsinupa.

“Wag kang magmadali. Di ka mauubusan. Maraming reserba yan”.

Tumingala ako at tiningnan ang kanyang mukha. Nakangiti si loko. At matindi ang hawak sa pinto!

Binalikan ko ang aking gawain. Mas mabagal ngayon ng konti. Ninamnam ko na rin lang ang sarap ng kanyang pagkatao.

Maya-maya pa, umuungol na siya ng konti.

Bigla ay hinawakan nya ang aking ulo at giniyahan ang kanyang mabilis na pagkadyot.

“Ang pinto! Ang pinto!”, sigaw ng utak ko habang nabibilaukan na ako sa tuwing aabot ng ngalangala ko ang kanyang titi.

Isang matinding hila’t kadyot at sumambulat ang kanyang binhi sa aking lalamunan. Pakiramdam ko nalulunod ako sa kanyang tamod. Sobrang dami! Sinubukan ko siyang itulak pero matindi ang hila niya sa ulo ko.

Pinilit ko na lang lunukin lahat para makahinga ng konti.

“Sabi ko naman sa yo marami e“, nakangiti nitong sabi habang sinusuot uli ang shorts.

“Tara, tulog na tayo”.


(Teka. Bakit nga pala mushroom ang tawag ko sa kanya? Kasi, ang titi ni Dian ang me pinakamalaking ulo na nakita at natikman ko. Kaya ang hirap isubo. Pero grabe ang sarap! Parang me jumbo lollipop na naglalaro sa bibig mo.)

Thursday, March 29, 2007

Nasaan Si Mandaya?

Si Mandaya Moore ay kasapi ng aking konsehong pantas.

Tinitingala ko sya sa pedestal ng mga tala ng Shaparal. Isa syang inspirasyon, dahilan kung bakit ako naengganyong maglahad ng aking kwento sa mga pahinang ito.


Sinusundan ko ang kanyang buhay, nininilay ang mga karanasan. Sa kanya ako pumupulot ng mga batong aapakan ko sa pagtahak ng aking sariling landas.

Subalit biglang-bigla ...

NAWALA! NAGLAHO SI MANDAYA!

Walang paalam. Walang bakas...

Me nakita akong iniwan siyang mensahe kung saan. Tumigil na daw siya sa pagsusulat. Malas daw yata ito sa kanyang buhay pag-ibig.

Totoo ba ito?

Baka naman me dumukot sa kanya? Sino?

Si Kulot, para masolo siya? Si Jayson, dahil sa matinding selos? Sino?

Kung sino man ang me kinalaman sa kanyang paglaho, maawa na kayo. Palayain niyo na siya.

Mandaya ... kung nasaan ka man... magparamdam ka na.

Monday, March 12, 2007

Mark


Alam kong may mga paghahangad na nananatiling walang katuparan. May mga pangarap na malayong ipasok sa mundo ng katotohanan.

Tanggap ko na sa malayo ko lang nanaising makaniig si MarK. Sobrang layo na halos wala akong maaninag na mukha. Nakakatakot kasing sirain kung ano man ang meron kami ngayon.

Magkasabay kami sa gym kahapon. Nagkausap. Malakas ang kabog ng aking dibdib. Pero hindi halata. Sana.

“Sino mga kandidato mo sa eleksyon?”, tanong nya habang mahina lang ang padyak sa stationary bike.

“Si Chiz Escudero lang ang sigurado. Yung iba, pinag-iisipan ko pa.”

“Ikaw, ano party –list mo?”, ako naman ang nagtanong.

“Ano nga ba? Gabriela?”, seryoso niyang sagot?

“Ganun ba?”. Di ko alam kong tama bang ipagpatuloy ko ang takbo ng usapan.

“Ako, Ang Ladlad”. Wala siyang reaksyon, maliban sa isang impit na ngiti.